Νέα έκδοση: Για το βιβλίο του Γιάννη Παπαγιάννη «ΣΕΙΧ ΣΟΥ: ΤΟ ΠΟΛΥΠΑΘΟΝ ή ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;»

COVER ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ_front_final

Πρόκειται για μια μελέτη της τοπικής ιστορία της Θεσσαλονίκης και του πολύπαθου δάσους τους. Ξεκινά με αναφορές από τη βυζαντινή εποχή, περνάει στην οθωμανική περίοδο και στις πρώτες προσπάθειες του Ρεούφ Πασά (1907) για δενδροφυτεύσεις της θέσης «Σειχ Σογιού», η οποία και αποτέλεσε τον πυρήνα του μετέπειτα δάσους, αναφέρεται στα τοπωνύμια της περιοχής, περιγράφει τα ρέματα και τις πλημμύρες που αυτά προκάλεσαν ώστε να διαταχθούν εκτεταμένες αναδασώσεις και γενικότερα έργα αναβάθμισης του δάσους από τις αρχές του αιώνα μέχρι σήμερα, τονίζει και τεκμηριώνει την περιβαλλοντική σημασία του, καταλήγοντας να εξετάσει τις επανειλημμένες απόπειρες πολεοδόμησής του.

Ξεκινά  αναλύοντας τα αίτια της πυρκαγιάς του 1997 και μετά αναφέρεται λεπτομερειακά και σχολιάζει τις «στραβοτιμονιές» της διοίκησης με αποκορύφωμα την παράνομη νομαρχιακή απόφαση του 1979 που εξαιρούσε από την αναδάσωση εκτεταμένες εκτάσεις του Σειχ Σου, το αντισυνταγματικό διάταγμα του 1994-προς την ίδια κατεύθυνση- που ακυρώθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) όταν προσέφυγαν οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, την εγκύκλιο του 1997 του υπουργείου Γεωργίας που σκόπευε το ίδιο καθώς και τις προτάσεις της δασικής υπηρεσίας-που κατά τεκμήριο είναι εκείνη ακριβώς η υπηρεσία που υποτίθεται ότι προστατεύει το δάσος-για άρση αναδάσωσης (!) των ιδιόκτητων εκτάσεων (2000). Στη συνέχεια παραθέτει σχολιασμένες όλες τις αποφάσεις που εξέδωσε το ΣτΕ υπέρ του δάσους. Ένα ιδιαίτερα τεκμηριωμένο κεφάλαιο είναι αυτό που αναφέρεται στο πολύπλοκο ιδιοκτησιακό καθεστώς του δάσους, όπως αυτό διαμορφώθηκε τόσο κατά την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όσο και από την απελευθέρωση και μετά.

Εν τέλει το βιβλίο αυτό είναι ένα πολύτιμο απόθεμα πληροφοριών για το δάσος της Θεσσαλονίκης που γράφτηκε από έναν άνθρωπο που συνδυάζει τη γνώση για το δάσος αλλά και το πάθος για την προστασία του, πράγματα που του έχουν στοιχίσει ακριβά σε προσωπικό επίπεδο. Πρέπει να διαβαστεί από όλους εκείνους τους ερευνητές (δασολόγους, κοινωνιολόγους, νομικούς, ιστορικούς κλπ) που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολούνται με την πόλη της Θεσσαλονίκης. Είναι ένα «στρατευμένο» βιβλίο με έντονη τη ματιά του «δημόσιου συμφέροντος» και το οποίο γράφτηκε ως εργαλείο προστασίας του δάσους από τα ποικιλώνυμα συμφέροντα που ορέγονται την πολεοδόμησή του. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον επίλογο του βιβλίου ο Παπαγιάννης δηλώνει ότι οι πολίτες καθόλου δεν πρέπει να αρκούνται στον υποτιθέμενο προστατευτικό ρόλο του Κράτους και των υπηρεσιών του και ότι το καταθέτει ως «προίκα» προς χρήση αυτών που παλεύουν για να το διαφυλάξουν για τις επόμενες γενιές.